Inter Mediolan
włoski klub piłkarski z Mediolanu. Szesnastokrotny i aktualny mistrz tego kraju, pięciokrotny zwycięzca Pucharu Włoch, dwukrotny triumfator Ligi Mistrzów i Pucharu Interkontynentalnego. Pierwotna nazwa klubu brzmiała Fusball Club Internazionale Mediolano co oznaczało, że nowo powstała drużyna będzie otwarta zarówno na piłkarzy innych narodowoœci, tak jak i na Włochów. Barwy klubu to niebieski i czarny – ta tradycja przetrwała do dnia dzisiejszego.
Historia
Historia Interu Mediolan jest zwišzana z rywalem zza miedzy - Milanem. Ten drugi klub powstał w 1899 roku i już na poczštku XX wieku zdobywał mistrzostwo Włoch. W 1908 roku Włoska Federacja Piłkarska wprowadziła przepis zakazujšcy obcokrajowcom występów w rozgrywkach mistrzowskich. Zakaz skłonił więc grupę postępowych działaczy Milanu do założenia nowego klubu. 9 marca odbyło się spotkanie na którym podjęto decyzję o utworzeniu Football Club Internazionale Milano. Słowo "międzynarodowy" okreœlało charakter klubu, który miał być otwarty na przedstawicieli wszystkich nacji. Pierwszym kapitanem zespołu został Szwajcar - Hernst Manktl, a prezesem nowo powstałego klubu wybrano Giovaniego Paramithiottiego. Pierwsze mistrzostwo Inter zdobył już w 1910 roku - grajšcym trenerem był wówczas Virgilio Fossati. W kilku następnych latach Inter nie zdołał przebić się do finałowych rozgrywek. Do 1928 roku we Włoszech nie było wspólnej ligi - zespoły rywalizowały w rozgrywkach lokalnych i dopiero najlepsi grali między sobš o mistrzostwo kraju. Inter dwukrotnie wygrywał grupę regionalnš, ale zdobycie drugiego mistrzostwa kraju uniemożliwiła mu I wojna œwiatowa. Udało to się jednak w 1920 roku. Po wojnie we Włoszech do władzy doszli faszyœci pod wodzš Benito Mussoliniego, którym zaczšł przeszkadzać charakter Interu, a konkretnie przymiotnik "międzynarodowy" w nazwie, który w dwudziestoleciu międzywojennym kojarzył się z komunizmem. Inter musiał więc połšczyć się z innym mediolańskim klubem [US Milanese - ta efemeryda występowała od 1929 roku jako Ambrosiana lub Ambrosiana-Inter. Nazwa pochodziła od Œwiętego Ambrożego - byłego biskupa i patrona Mediolanu. Trzeci tytuł mistrzowski (pierwszy w Serie A) klub wywalczył w 1930 roku. W zespole debiutował wówczas jeden z najwybitniejszych włoskich piłkarzy - Giuseppe Meazza. W latach 30. "Nerazzurri" grali œwietnie, ale trzykrotnie stawał im na drodze Juventus Turyn - to właœnie w tamtych latach miały poczštek słynne Derby Włoch między Juve i Interem. Meazza bił strzeleckie rekordy, jednak nie zdobywał złotych medali w Serie A. Inter wrócił na tron we Włoszech w 1938 i 1940 roku. Ligowe triumfy przedzielił też zdobyty po raz pierwszy w historii klubu Puchar Włoch. Do oryginalnej nazwy klub wrócił w 1942 roku, lecz po wojnie na drużynę mówiono już po prostu Inter. "Nerazzurri" wcišż byli w czołówce Serie A, ale na drodze stawał im Juventus albo Milan. Wreszcie w latach 1953-1954 Inter po raz pierwszy zdobył dwa tytuły z rzędu. Zespół prowadził wówczas Alfredo Foni, a grali w nim m.in. œwietny bramkarz Giorgio "Kamikaze" Ghezzi, szwedzki lewoskrzydłowy Lennart Skoglund, a w ataku szalał węgier Istvan Nyers. W następnych pięciu sezonach Inter nie stanowił już większego zagrożenia dla Juventusu. W 1960 roku do Mediolanu przeniósł się z Barcelony trener Helenio Herrera, który został twórcš największych sukcesów Interu. W 1961 roku œcišgnšł za sobš Hiszpana Luisa Suáreza - jednego z najlepszych wówczas piłkarzy œwiata. Pierwszy tytuł z "Nerazzurri" Herrera zdobył w 1963 roku - mistrzostwo Włoch dało im przepustkę do Pucharu Europy Mistrzów Klubowych. Rozgrywki po raz pierwszy odbyły się w sezonie 1955/1956, więc Inter z Herrerš dopiero w nich debiutował. Nie był to jednak pierwszy występ w europejskich pucharach - Inter czterokrotnie już brał udział w Pucharze Miast Targowych (póŸniejszy Puchar UEFA), raz doszedł nawet do półfinału tych rozgrywek. W sezonie 1963/64 Inter w PEMK wyeliminował kolejno Everton F.C., AS Monaco, FK Partizan, a w półfinale Borussię Dortmund. W finale zaœ pokonał 3:1 wielki Real Madryt, który wygrał pięć pierwszych edycji Pucharu Europy. Styl Interu okreœlało się jako nowoczesny i skuteczny. Słynne "catenaccio", czyli "rygiel" - defensywne ustawienie zespołu nastawione na kontratak przyniosło Interowi największe sukcesy w historii klubu. "Nerazzurri" co prawda nie zdobyli mistrzostwa Włoch - zajęli pierwsze miejsce w tabeli ex-aequo z Bolognš, ale dodatkowy mecz - dziesięć dni po finale z Realem przegrali 0:2. Inter triumfował za to w Pucharze Interkontynentalnym. Rywalizacja z Independiente Avellaneda zakończyła się dopiero w trzecim, decydujšcym meczu na neutralnym stadionie w Madrycie. Inter wygrał 1:0. Na latach 1964-1965 przypada najlepszy jak dotšd sezon w dziejach klubu. Inter wywalczył swój dziewišty tytuł mistrza Włoch, ponownie zdobył PEMK oraz Puchar Interkontynentalny. Mógł uzyskać nawet jedno trofeum więcej, ale w finale Pucharu Włoch przegrał w Rzymie z Juventusem 0:1. W Serie A Inter przegrał w sezonie 1964/1965 tylko dwa mecze i wyprzedził Milan o trzy punkty. W finale rozgrywek europejskich dokładnie rok po zwycięstwie nad Realem, "Nerazzurri" pokonali 1:0 Benficę na własnym stadionie San Siro. W finale Pucharu Interkontynentalnego Independiente przegrało natomiast z Interem po raz drugi. W 1966 roku Inter zdobył dziesište mistrzostwo Włoch i uzyskał prawo do noszenia na koszulkach złotej gwiazdki (patrz: scudetto). W Pucharze Europy mediolańczycy odpadli w półfinale po potyczkach z Realem. W kolejnych latach mediolańczycy nie wrócili już na szczyt. W sezonie 1966/1967 mistrzostwo Włoch przegrali o punkt z Juventusem. Zresztš na własne życzenie, bo w ostatniej kolejce ulegli 0:1 na wyjeŸdzie przeciętnej Mantovie. Inter do końca walczył teraz o Puchar Europy - w ćwierćfinale wzišł rewanż na Realu i wyeliminował "Królewskich", wygrywajšc 2:0 na Santiago Bernabeu. W finale w Lizbonie czarno-niebiescy wygrywali z Celtikiem 1:0 po bramce Sandra Mazzoli z karnego już w siódmej minucie, ale potem taktyka "catenaccio" nie zdołała powstrzymać Szkotów, którzy strzelili dwa gole. W 1968 roku Herrera zamienił Inter na AS Romę, odszedł prezes Angelo Moratti i dominacja "Nerazzurrich" definitywnie się skończyła. Zespół prowadzi Alfredo Foni, potem pojawił się kolejny Herrera - Heriberto, niespokrewniony jednak z Helenio Herrerš i dopiero Giovanni Invernizzi w 1971 roku wrócił z Interem na szczyt. W zespole wcišż grali Jair, Mazzola i fenomenalny obrońca Giacinto Facchetti, którzy rok póŸniej doprowadzili Inter do kolejnego finału Pucharu Europy. 31 maja 1972 roku na stadionie w Rotterdamie mediolańczyków pokonał jednak Ajax Amsterdam z genialnym Johannem Cruyffem, który zdobył oba gole. Przez kolejnych osiem sezonów "Nerazzurri" ani razu nie zakończyli sezonu na podium Serie A. Na kolejny finał europejskich rozgrywek czekali osiemnaœcie lat. W najważniejszych rozgrywkach, Pucharze Europy (obecna Liga Mistrzów), mediolańczycy nie dotarli już jednak więcej do finału. W sezonie 1976/1977 "Nerazzurri" doszli do finału Pucharu Włoch, w którym przegrali 0:2 z lokalnym rywalem, Milanem. Rok póŸniej to już Inter zdobył jednak swój drugi puchar, po zwycięstwie 2:1 z SSC Napoli. Dwa lata póŸniej klub zdobył dwunaste mistrzostwo Włoch, po kolejnej dwuletniej przerwie "Nerazzurri" wywalczyli krajowy puchar. Wielki sukces odniosło też pięciu piłkarzy Interu, którzy z reprezentacjš Włoch zdobyli w 1982 roku mistrzostwo œwiata. Byli to Alessandro Altobelli, Ivano Bordon, Giampero Marini, Gabriele Oriali i młodziutki Giuseppe Bergomi, który w latach 80. i 90. był następcš Facchetiego. Po dwóch triumfach w lidze Inter jednak znów wpadł w dołek. Odszedł trener Eugenio Bersellini, w następnych sezonach szkoleniowców zmieniano pięć razy, a największymi osišgnięciami były dwa trzecie miejsca. Przełom nastšpił w 1986 roku, gdy trenerem Interu został Giovanni Trapattoni. Jeden z najlepszych włoskich szkoleniowców w historii miał odbudować wielki Inter. Przez pierwsze dwa sezony postępów nie było, ale kiedy zespół wzmocnili Niemcy, Lothar Matthaeus i Andreas Brehme, Inter zdominował rozgrywki Serie A, wyprzedzajšc drugie w tabeli Napoli o 11 punktów! Trzynaste mistrzostwo Włoch zostało wywalczone w wielkim stylu. Na następny triumf w lidze włoskiej "Nerazzurri" mieli czekać najdłużej, bo aż 17 lat. W lata 90. Inter wkraczał z ogromnymi ambicjami - miał w składzie Matthaeusa, który był wówczas jednym z najlepszych pomocników na œwiecie, a niemieckie trio dopełnili obrońca Brehme i napastnik Juergen Klinsmann. Co prawda w Serie A w latach 1990 i 1991 mediolańczycy zajmowali trzecie miejsce, ale za to znów wygrywali w Europie. W 1991 roku - po raz pierwszy w historii klubu - zdobyli Puchar UEFA (po zwycięstwie w finale z Romš). Potem drużyna przez kilka lat znów grała w kratkę. I biła rekordy zmian na stanowisku trenera. W cišgu trzynastu lat takich roszad było aż 18, a mimo to zespół grał Ÿle - sezon 1993/1994 Inter zakończył dopiero na trzynastym miejscu, najgorszym w historii klubu. Udało się za to zdobyć Puchar UEFA. W finałowym dwumeczu "Nerazzurri" pokonali Austrię Salzburg 2:0. W pierwszym spotkaniu bramkę zdobył Nicola Berti, w rewanżowym - Wim Jonk. W lidze nastały chude lata dla Interu. Największa zmiana nastšpiła w 1995 roku - prezydenta Ernesto Pellegriniego (szefował od 1984 roku) zastšpił Massimo Moratti - syn Angelo, który prezesował Interowi w czasach wielkiej ery lat 60. Młodszy z klanu Morattich dał się poznać w kolejnych latach z dwóch stron - jako najbardziej rozrzutny prezydent europejskich klubów oraz jako najbardziej niecierpliwy. Za brak wyników po wydaniu setek milionów euro płacili trenerzy, których Moratti zmieniał jak rękawiczki. Pierwsze trofeum Inter Morattiego zdobył, kiedy do Mediolanu przeszedł najlepszy wówczas piłkarz na œwiecie - Ronaldo. Brazylijski napastnik prowadził "Nerazzurrich" do zwycięstwa z Pucharze UEFA w sezonie 1997/1998. I znów nastšpiło szeœć lat posuchy w których Inter tylko dwa razy znajdował się na podium Serie A. Dopiero w 2005 roku, kiedy nikt w Mediolanie nie pamiętał już o Ronaldo gole strzelał inny Brazylijczyk, Adriano, a zespół prowadził Roberto Mancini, Inter zdobył Puchar Włoch pokonujšc w finałowym dwumeczu Romę. Rok póŸniej "Nerazzurri" powtórzyli sukces po ponownym zwycięstwie nad Romš. Ważniejszy był jednak czternasty tytuł mistrzowski. Po ujawnieniu gigantycznego skandalu korupcyjnego Juventus i Milan otrzymały tak duże kary punktowe, że tytuł przypadł trzeciemu w tabeli Interowi. Sezon 2006/2007 mediolańczycy rozpoczęli nieŸle, a w jego połowie grali wręcz fantastycznie. Wygrali aż 17 meczów z rzędu i pobili tym samym rekord Serie A. Inter błyszczał w lidze. Złoœliwi mówili jednak, że nie sztuka wygrywać, kiedy w stawce brakuje zdegradowanego do Serie B Juventusu, a ukarany ujemnymi punktami Milan dostał zadyszki przy odrabianiu strat i utknšł w œrodku tabeli. Inter mimo to dominował - przegrał tylko jeden z 38 meczów, zdobył 97 punktów i o 22 wyprzedził drugš w tabeli Romę. W Lidze Mistrzów mediolańczycy odpadli jednak już w 1/8 finału po dramatycznym, zakończonym bójkš dwumeczu z Valenciš. Wynik 2:2 promował Hiszpanów dzięki golom strzelonym na wyjeŸdzie. W sezonie 2007/2008 Inter potwierdzał swojš dominacje we włoskiej lidze. Po porażce z Liverpoolem w 1/8 Ligi Mistrzów drużyna czarno-niebieskich zaczęła przechodzić lekki kryzys i dopiero po zwycięstwie z AC Parmš w ostatniej kolejce 2:0 i dwóch bramkach Zlatana Ibrahimovicia "Nerazzurri" zapewnili sobie mistrzowski tytuł. W finale Pucharu Włoch po raz czwarty z rzędu zmierzyli się z AS Romš, po zaciętej walce przegrywajšc w Rzymie 2:1 (w tym sezonie rozgrywany był tylko jeden mecz finałowy). Mecz ten wzbudził nieco kontrowersji, wielu twierdziło bowiem, że druga bramka Romy padła tuż po faulu na zawodniku Interu, a Mirko Vucinic przez pewien czas grał z dwiema żółtymi kartkami (choć nie jest pewne, czy sędzia faktycznie zapisał go w pierwszej połowie na żółtym kartoniku).
Stadion
Stadionem, na którym zespół Interu Mediolan rozgrywa swoje mecze jest Stadion Giuseppe Meazzy o pojemnoœci 85 700 miejsc. Jest to stadion miejski, więc na tym samym obiekcie rozgrywa swoje spotkania drugi mediolański klub - AC Milan. Tradycyjny sektor kibiców Milanu to Curva Sud (Zakole Południowe), a kibiców Interu – Curva Nord (Zakole Północne). Budowa stadionu została rozpoczęta w grudniu 1925 roku. Inauguracja nastšpiła 19 wrzeœnia 1926, kiedy to Inter wysoko pokonał Milan 6:3. Pierwotnie stadion nosił nazwę "San Siro" - od nazwy dzielnicy w której został wybudowany. W 1981 roku obiekt został nazwany imieniem słynnego gracza Interu - Giuseppe Meazzy. Mimo to kibice używajš częœciej łatwiejszej i pierwotnej nazwy stadionu. W klasyfikacji UEFA San Siro jest jednym z 26 stadionów ocenionych na 5 gwiazdek.
Kibice
Fani Interu należš do najbardziej znanych i najlepiej zorganizowanych w Europie. Pierwsze grupy, nazywane ultras - kibice tworzšcy na każdym meczu tak zwanš oprawę (flagi, race, konfetti, kartony, transparenty itp.) powstały w latach 60 XX w. Najbardziej znani sš Boys San, którzy zostali założeni w 1969 roku - to jedna z najstarszych tego typu organizacji we Włoszech. Boys San uważani sš za najważniejszš grupę na Curva Nord, czyli Północnym Zakolu stadionu San Siro. Na lewo od nich swoje miejsce majš fani grupy Viking, która powstała w 1984 roku i zasłynęła na jednym z meczów przygotowaniem największej flagi w historii klubu. Wysoko, po prawej stronie od Boys San stojš najbardziej skrajni Irriducibili - bezpoœredni spadkobiercy rozwišzanych w połowie lat 80 XX w. grup skinów. Innš ważnš grupš jest Brianza Alcoolica, której motto jest parafrazš refrenu hymnu Liverpoolu "You'll never walk alone". W Mediolanie brzmi to "You'll never drink alone". Inne wyróżniajšce się grupy fanów na Północnym Zakolu to: Ultras, Milano Nerazzura, Boys Roma, Pessimi Elementi, Buldogs, Imbastisci, Monkeys, Gruppo Decisi, Asterix Group, Squilibrati, D.N.A. i Pitbulls. Wœród najbardziej znanych osobistoœci kibicujšcych Interowi znajduje się m.in. Valentino Rossi - wielokrotny mistrz œwiata w wyœcigach motocyklowych Moto GP. Jego ulubionym zawodnikiem był Ronaldo. Inni znani kibice Interu to doskonały włoski kolarz Mario Cipollini, popularny w Polsce gwiazdor estrady Paolo Cozza oraz Adriano Celentano - włoski aktor, reżyser i piosenkarz, który zagrał m.in. hymn dla reprezentacji Włoch na MŒ 2006. Kibicem "Nerazzurrich" jest także amerykański reżyser Spike Lee, który posiada roczny karnet wstępu na mecze Interu na San Siro. Fankš Interu jest również Katy Perry - amerykańska piosenkarka pop i autorka tekstów.