Real Madryt
Hiszpański klub sportowy istniejšcy od 1902 roku. Słynie z sukcesów istniejšcej od chwili założenia drużyny piłkarskiej, która trzydzieœci jeden razy zdobyła mistrzostwo Hiszpanii, dziewięć razy Puchar Europy/Ligę Mistrzów, a także wiele innych trofeów, w tym przyznany w 2000 roku przez FIFA tytuł najlepszego klubu w XX wieku. Od 1947 roku rozgrywa domowe mecze na stadionie Santiago Bernabéu nazwanym na czeœć byłego prezesa, za czasów którego klub zdobył najwięcej trofeów. Real Madryt odegrał ważnš rolę w historii hiszpańskiej i œwiatowej piłki nożnej - to z inicjatywy jego działaczy powołano Copa del Rey, następnie był, jako reprezentant Hiszpańskiego Zwišzku Piłki Nożnej, współzałożycielem FIFA w 1904 roku, w 1928 znalazł się w pierwszym zestawie drużyn tworzšcych Primera División, zaœ w 1955 stał się jednš z drużyn bioršcych udział w pierwszej edycji Pucharu Mistrzów, którš następnie wygrał, bronišc póŸniej trofeum cztery razy z rzędu. Kibiców pasjonuje również jego wypełniona podtekstami polityczno-historycznymi rywalizacja z FC Barcelona. Od 1932 roku Real Madryt posiada też utytułowanš drużynę koszykarskš, która obecnie ma na koncie między innymi trzydzieœci tytułów mistrza kraju i osiem triumfów w Eurolidze. W przeszłoœci istniały także sekcje siatkówki, tenisa i piłki ręcznej. Głównym sponsorem drużyny jest największa na œwiecie firma bukmacherska bwin.com. Inni oficjalni sponsorzy drużyny to producent bezalkoholowych napojów gazowanych Coca Cola, firma odzieżowa Adidas, firma samochodowa Audi oraz browar Mahou. Garnitury zawodnikom Realu Madryt dostarcza firma Hugo Boss.
Historia
Poczštki Realu Madryt sięgajš końca XIX wieku, kiedy to około 1896 roku grupa absolwentów Oxbridge założyła drużynę Foot Ball Sky rozgrywajšcš mecze w każdy niedzielny poranek. W 1900 klub ten rozdzielił się na dwie drużyny, New Foot-Ball de Madrid i Espanol de Madrid z Juliánem Palaciosem jako prezesem. To właœnie ta drużyna została dwa lata póŸniej, 6 marca 1902 roku, oficjalnie zarejestrowana jako Madrid Foot Ball Club przez Katalończyka Juana Padrósa Rubió. Drużyna Madrid FC w roku 1902 W skład pierwszego zarzšdu weszli też: Enrique Varela (wiceprezes), Manuel Mendía (sekretarz), José de Gorostizaga (skarbnik) oraz Antonio Neyra, Mario Giralt, Carlos Mertens. Álvaro Spottorno i Arturo Meléndez (członkowie zarzšdu). Pierwszy mecz Madrid FC rozegrał trzy dni póŸniej, 9 marca 1902 na boisku przy ulicy noszšcej obecnie imię Filipa II. Drużyna nie grała jednak wówczas z zewnętrznym przeciwnikiem - był to tylko wewnętrzny mecz majšcy pomóc w wyłonieniu podstawowej jedenastki oraz rozreklamowaniu nowo powstałej ekipy. Zmierzyły się w nim składy "czerwony" (J. Giralt, Meléndez, Molera, Salvador, Valcárcel, Spottorno, Stampher, J. Palacios, Varela, Celada, Bueno) i "niebieski" (Meléndez, J. Padrós, Spottorno, Gorostizaga, Mendía, Páramo, Neyra, A. Giralt, F. Palacios, Martens, Rodero), a zakończyło się wynikiem 1:0 dla "niebieskich". Kilkanaœcie dni póŸniej Madrid FC zyskał pierwszego trenera - został nim Anglik Arthur Johnson, autor instrukcji, jak grać w piłkę, opublikowanej w Heraldo del Sport. Oficjalnymi siedzibami klubu stały się zaœ zaplecze sklepu Al Capricho należšcego do braci Padrós oraz tawerna La Taurina, z której zawsze wyruszali na mecze. Już w kwietniu klub przedstawił burmistrzowi Madrytu propozycję zorganizowania turnieju piłkarskiego dla uczczenia koronacji króla Alfonsa XIII - to właœnie z tego turnieju póŸniej wyewoluował Copa del Rey czyli Puchar Króla. W jego pierwszej edycji, rozegranej w dniach 13 - 15 maja, wzięło udział pięć drużyn. I już pierwszego dnia turnieju odbył się mecz o prawo gry w finale między póŸniejszym Realem Madryt a przybyłym ze stolicy Katalonii FC Barcelona, który w następnych latach stał się największym rywalem Los Blancos. Spotkanie ze starszym o trzy lata i majšcym już wówczas w składzie wielu obcokrajowców klubem z Barcelony zakończyło się przegranš gospodarzy 1-3. Barcelona w finale przegrała z Vizcayš, zaœ Madrid FC w meczu z przegranym drugiego półfinału, którym był Club Espanol Foot Ball, zwyciężył 3:2, wygrywajšc tym samym Copa de la Gran Pena, pierwsze trofeum w swojej historii. W następnej edycji udało się mu już dojœć do finału tych rozgrywek, ale tam uległ Athleticowi Bilbao 2:3. W styczniu 1904 roku Carlos Padrós zrezygnował ze stanowiska prezesa Madryckiej Federacji Klubów Futbolowych (Federación Madrilena de Clubs de Foot-Ball) i zajšł miejsce brata, Juana, na stanowisku prezesa Madrid FC. Jeszcze w tym samym miesišcu Madrid dzięki fuzji z drużynami Moderno i Amicale zyskał do składu francuskich zawodników tego drugiego. Pierwszy Puchar Hiszpanii (będšcy wówczas także mistrzostwem Hiszpanii) Madrid zdobył 18 kwietnia 1905 roku, pokonujšc w finale Atheltic 1:0 po golu Prasta. Kilka miesięcy póŸniej, 23 paŸdziernika, odbył się pierwszy mecz międzynarodowy Madridu - dla uczczenia wizyty Émile'a Loubeta w Hiszpanii Carlos Padrós zorganizował mecz z paryskim Galia Sport, który zakończył się remisem 1:1. W latach 1906 - 1908 Madrid FC również triumfował w Pucharze Hiszpanii, co dało mu łšcznie cztery zwycięstwa z rzędu, tracšc trofeum dopiero w 1909 roku na rzecz Club Ciclista San Sebastián. Również w 1908 zmienił się prezes klubu - stanowisko to zajšł Adolfo Meléndez, a jego poprzednik, Carlos Padrós, został mianowany honorowym prezesem na zawsze. Następny ważny dzień w historii klubu nastšpił 31 paŸdziernika 1912 roku, kiedy to na ziemi dzierżawionej klubowi przez Laureano Garcíę Comiso za 1000 peset miesięcznie otwarto nowy stadion - O´Donnell. W tym samym sezonie występować w białych barwach zaczšł młody napastnik, Santiago Bernabéu, choć akurat wtedy rozpoczynał się słabszy okres dla klubu z Madrytu, który trwać miał do drugiej połowy dekady, kiedy to 15 maja 1917 roku odzyskał prymat na krajowej arenie, pokonujšc w finale Arenas Club de Getxo 2:1. 29 czerwca 1920 roku król Alfons XIII nadał klubowi tytuł Real (hiszp. "Królewski") - Madrid Foot Ball Club zmienił się w ten sposób w Real Madrid Club de Fútbol, zmieniono bowiem także drugi człon dotychczasowej nazwy na hiszpański. Niespełna pół roku póŸniej Real Madryt rozpoczšł swoje pierwsze zagraniczne tournee, w ramach którego rozegrał mecze w Lizbonie, Porto, Turynie, Livorno, Bolonii i Genui. W następnych latach Real Madryt dwukrotnie zmieniał stadion - najpierw 29 kwietnia 1923 otwarto Ciudad Lineal (w meczu otwarcia gospodarze pokonali Real Unión Club Irun 2:0 po golach José Maríi Ubedy), a następnie, 17 maja 1924, Estadio Chamartín. Inaugurację tego spotkania uœwietnił mecz z Newcastle United, a honorowego pierwszego kopnięcia piłki dokonał syn królewski, Gonzalo. Rozgrywki ligowe w Hiszpanii zainaugurowano 10 lutego 1929 roku meczem Realu Madryt przeciwko CE Europa z Barcelony. Zakończyło się ono zwycięstwem Los Blancos 5:0 (cztery gole Lazcano, jeden gol Morery), dzięki czemu klub z Madrytu stał się pierwszym w historii liderem Primera División. Sezon zakończył jednak na drugim miejscu, z dwoma punktami straty do FC Barcelona. Najlepszymi strzelcami drużyny zostali Jaime Lazcano (œcišgnięty na mocy samodzielnej decyzji ówczesnego sekretarza klubu, Santiago Bernabéu, za 6 000 peset wbrew zaleceniom zarzšdu) i Gaspar Rubio Meliá - po jedenaœcie trafień w siedemnastu meczach. Pierwszy tytuł mistrza Hiszpanii zdobyty w lidze przyszedł dopiero w sezonie 1931/1932 - majšc w składzie takich graczy jak Jacinto Quincoces, Manuel Olivares Lapena czy Ricardo Zamora, którego we wrzeœniu 1930 œcišgnięto z Espanyolu za 150 tysięcy peset, Real Madryt zdobył w osiemnastu meczach 28 punktów, nie ponoszšc przy tym ani jednej porażki. Dwa lata póŸniej Los Blancos odzyskali krajowy puchar, pokonujšc w finale Valencię. 21 czerwca 1936 miało miejsce wydarzenie z pozoru mało znaczšce, które jednak z czasem urosło do miana legendy - Ricardo Zamora w swoim ostatnim oficjalnym meczu w barwach Realu Madryt obronił bardzo silny strzał José Escoli w końcówce finałowego meczu Pucharu Hiszpanii z FC Barcelona, kiedy to Los Blancos, grajšc w dziesięciu, bronili prowadzenia 2:1. W wojnie domowej klub poniósł ciężkie straty - zginęło lub musiało opuœcić Madryt wielu członków klubu, w tym ówczesny prezes, Rafael Sánchez Guerra, a stadion, zamieniony na więzienie, uległ zniszczeniu. Na szczęœcie dla Realu Madryt zarzšd pod kierunkiem Pedro Paragesa i Adolfo Meléndeza był w stanie rozpoczšć długotrwały proces odbudowy potęgi klubu. Długo nie był jednak w stanie wygrać ligi, a za czasów następcy Meléndeza, Antonio Santosa Peralby, zajšł w sezonie 1942-43 10. miejsce - wówczas najsłabsze w historii Los Blancos. W ostatnich tygodniach pełnienia funkcji przez Santosa Peralbę Real Madryt rozegrał kolejny mecz, który przeszedł do legendy. W półfinale krajowego pucharu Los Blancos mierzyli się z Barcelonš i w pierwszym meczu na Camp de Les Corts przegrali 0:3, ale rewanżu, 13 czerwca 1943, odnieœli najwyższe zwycięstwo w swojej historii, pokonujšc Blaugranę aż 11:1. Mecz ten budzi kontrowersje, z powodu szantażu dokonanego przez frankistowskie tajne służby: przed rozpoczęciem gry dyrektor służb specjalnych wszedł do szatni Barçy - [...] - przypomniał zawodnikom, że wielu z nich dopiero co wróciło do Hiszpanii z wychodŸstwa wojennego dzięki amnestii, która wybaczała ucieczkę[1]. W finale Real Madryt przegrał z Athletikiem Bilbao 0:1. Trzy miesišce póŸniej, 15 wrzeœnia 1943, klub zyskał nowego prezesa - na stanowisko jednogłoœnie wybrano Santiago Bernabéu, człowieka majšcego już za sobš pracę w klubie jako piłkarz, menadżer i dyrektor, który w cišgu trzydziestu pięciu lat prezesury stał się najlepszym i odnoszšcym największe sukcesy prezesem w historii Realu Madryt, poczštkowo sam, a następnie wspólnie z Raimundo Saportš budujšc potęgę klubu. W cišgu kilku miesięcy rozpoczšł realizację planów budowy nowego stadionu - grunty na ten cel zakupiono w czerwcu następnego roku, a już 27 paŸdziernika 1944 rozpoczęły się prace. Trwały do grudnia 1947 roku, a pierwszym przeciwnikiem Realu Madryt na nowym stadionie był portugalski klub Os Belenenses; mecz zakończył się zwycięstwem gospodarzy 3:1. 1 wrzeœnia 1950 roku ukazał się pierwszy numer "Biuletynu informacyjnego Realu Madryt" (hiszp. Boletín Informativo), który na najbliższe 40 lat stał się organem prasowym klubu i kibiców Realu Madryt. Na okładce pierwszego numeru pojawił się krótki list od prezesa Bernabéu: Życzę wielu sukcesów redakcji Biuletynu madridistów. Rada od starego człowieka: traktujcie dobrze przyjaciół, ale dużo lepiej wrogów. Uœciski dla wszystkich madridistas.[2] Obecnie oficjalnym wydawnictwem prasowym klubu jest "Magazyn Realu Madryt" (hiszp. Revista Real Madrid). W sezonie 1951/1952, w trakcie którego klub œwiętował 50. rocznicę istnienia (w ramach obchodów rozegrano mecz z Club Deportivo Los Millonarios z Alfredo Di Stéfano w składzie), Real Madryt ukończył ligę na trzecim miejscu, 2 punkty za Athletikiem i 5 za Barcelonš. Jedynym sukcesem Los Blancos okazał się tytuł króla strzelców dla Pahino, który w 27 meczach zdobył 28 goli, jednego więcej niż Ladislao Kubala. W 1953 zawodnikiem Realu Madryt został Argentyńczyk Alfredo Di Stéfano. Stało się to po długim sporze z FC Barcelona, do którego zawodnik ten trafił najpierw. Oba kluby zapłaciły poprzedniej drużynie Di Stéfano kwotę odstępnego, wobec czego ostatecznie Królewska Hiszpańska Federacja Piłkarska poprosiła FIFA o rozsšdzenie kwestii, którego klubu zawodnikiem jest Argentyńczyk. Ta najpierw oznajmiła, iż "Di Stéfano nie może zagrać w żadnym klubie hiszpańskim do chwili, gdy jego sytuacja [...] nie zostanie całkowicie wyjaœniona"[3], a następnie poprosiła o arbitraż byłego prezesa RFEF, Armado Munoza Calero, który zaproponował, aby Di Stéfano rozegrał sezony 1953/54 i 1955/56 w barwach Realu Madryt, a 1954/55 i 1956/57 w barwach Barcelony. Oba kluby oprotestowały takie rozwišzanie i odwołały się do Narodowej Delegacji Sportów, która zadecydowała o zakazie dalszego transferowania do hiszpańskich klubów piłkarzy z zagranicy. Di Stéfano zaœ, po rezygnacji Barcelony i za zgodš krajowej Federacji, ostatecznie trafił do Madrytu, gdzie zadebiutował 22 wrzeœnia 1953 (dzień po oficjalnym potwierdzeniu transferu) w towarzyskim meczu z nieistniejšcym już FC Nancy. Alfredo Di Stéfano w stroju reprezentacji Argentyny Pierwszy sezon z Di Stéfano w składzie zakończył się tytułem mistrzowskim dla Los Blancos, a sam Don Alfredo zdobył trzy gole w meczu z Valenciš, który ostatecznie zapewnił klubowi pierwsze miejsce w lidze. Sam Di Stéfano został królem strzelców z 27 bramkami na koncie. W następnej edycji rozgrywek ligowych Real Madryt obronił mistrzostwo, a Di Stéfano zdobył 25 goli z łšcznie 80 strzelonych przez klub. We wrzeœniu 1955 roku rozpoczęła się pierwsza edycja Pucharu Mistrzów - w pierwszym meczu w historii rozgrywek Sporting CP i FK Partizan zremisowały 3:3, a pierwszy mecz Realu Madryt, rozegrany 8 wrzeœnia, zakończył się zwycięstwem 2:0 nad Servette FC w Genewie; bramki strzelali Miguel Munoz w 74. minucie i Héctor Rial w 89. W rewanżu Los Blancos wygrali 5:0 po golach Di Stéfano (dwa), Joseíto, Riala i Molownego[4]. Następnie klub eliminował kolejno: Partizan w 1/4 finału (4:0 i 0:3) oraz AC Milan (4:2 i 1:2). W finale rozegranym 13 czerwca 1956 Real Madryt zmierzył się ze Stade de Reims z Raymondem Kopš w składzie. Mecz zakończył się zwycięstwem drużyny hiszpańskiej 4:3 po golach Di Stéfano (14'), Riala (30', 79') i Marquitosa (67') dla Realu Madryt oraz Leblonda (6'), Templina (10') i Hidalgo (62') dla Reims. W następnym sezonie Real Madryt, już z Kopš we własnej drużynie, nie tylko odzyskał mistrzostwo Hiszpanii, kończšc sezon z pięcioma punktami przewagi nad Sevillš, ale też drugi raz z rzędu zagrał w finale Pucharu Mistrzów. Wyeliminowawszy w półfinale Manchester United (3:1 i 2:2), w finale rozegranym 30 maja 1957 na Estadio Santiago Bernabéu przy obecnoœci 124 tysięcy widzów na trybunach[5] Los Blancos pokonali Fiorentinę 2:0 po golach Di Stéfano w 70. i Francisco Gento w 76. minucie. Kolejny rok przyniósł obronę obu trofeów - w lidze klub o trzy punkty wyprzedził Atlético Madryt (Di Stéfano, Rial i Marsal strzelili razem 48 goli), zaœ w finale Pucharu Mistrzów zmierzył się z Milanem na stadionie Heysel. Wszystkie gole zdobyte w regulaminowym czasie gry padły w cišgu dziesięciu minut; strzelali je kolejno: 0:1 Juan Schiaffino (69'), 1:1 Di Stéfano (74'), 1:2 Grillo (78'), 2:2 Rial (79'). Mecz został rozstrzygnięty w dogrywce dzięki bramce Gento w 107. minucie. Sezon 1957/1958 był ostatnim w piłkarskiej karierze Miguela Munoza (rozegrał w jego trakcie tylko cztery mecze ligowe, ostatni w marcu przeciwko Sportingowi Gijón). W jego miejsce po długich i trudnych negocjacjach sprawdzono Węgra Ferenca Puskása. Ten w pierwszym roku gry w Madrycie strzelił 21 goli w 24 meczach ligowych, ale Real Madryt zajšł w końcowej klasyfikacji drugie miejsce, 4 punkty za FC Barcelona. Zdobył za to już czwarty z rzędu Puchar Mistrzów - finałowym przeciwnikiem znów był Stade de Reims, ale tym razem Los Blancos nie pozwolili Francuzom strzelić ani jednego gola, sami zaœ zdobyli dwa. Dzięki trafieniom Mateosa i Di Stéfano (król strzelców ligi hiszpańskiej z 23 bramkami) mecz w Stuttgarcie zakończył się zwycięstwem Realu Madryt. W sezonie ligowym 1959/1960 sytuacja się powtórzyła - Real Madryt znów zajšł drugie miejsce, wyprzedzony przez FC Barcelona, choć tym razem oba klub zdobyły po tyle samo punktów (46), ale ekipa z Katalonii wygrała rywalizację dzięki lepszemu bilansowi bramek. Los Merengues okazali się za to lepsi w Pucharze Mistrzów, pokonujšc Barcelonę w półfinale (3:1 u siebie po dwóch golach Di Stéfano i jednym Puskása oraz również 3:1 na wyjeŸdzie po dwóch trafieniach Puskása i jednym Gento). W meczu finałowym (18 maja 1960 na Hampden Park) rywalem Madrytu był Eintracht Frankfurt. Choć pierwszš bramkę strzelili Niemcy (Richard Kress w 18. minucie), to do przerwy wynik brzmiał 3:1 dla Realu Madryt (dwa razy Di Stéfano, raz Puskás). W 26 minut drugiej połowy Real Madryt strzelił kolejne trzy bramki, a zdobywcš wszystkich był Puskás. Minutę po trafieniu na 6:1 gola zdobył Erwin Stein, następnie na 7:2 podwyższył Di Stéfano, a wynik trafieniem na 7:3 ustalił Stein w 76. minucie. Dla trenowanego już wówczas przez swojego byłego piłkarza, Miguela Munoza, Realu Madryt był to pišty z rzędu triumf w europejskich rozgrywkach. We wrzeœniu tego samego roku Real Madryt pokonał w dwumeczu urugwajski Club Atlético Penarol, zdobywajšc pierwszy w historii Puchar Interkontynentalny. Œwietna passa Realu Madryt w Pucharze Klubowych Mistrzów Europy dobiegła końca w następnym sezonie - już w drugiej rundzie (czyli 1/8 finału) klub został wyeliminowany przez FC Barcelona (2:2 w Madrycie, 2:1 dla gospodarzy w Barcelonie). Rezultat ten wzbudził kontrowersje, gdyż w pierwszym meczu angielski sędzia Arthur Ellis, ten sam, który sędziował finał w roku 1956, podyktował wštpliwego karnego dla Barcelony (na bramkę zamienił go Luis Suárez), zaœ w drugim jego rodak, Reg Leafe, nie uznał aż czterech goli zdobytych przez Real Madryt na Camp Nou[6]. Barcelona ostatecznie doszła do finału, gdzie stosunkiem 3:2 pokonała jš SL Benfica. W lidze hiszpańskiej Madryt zajšł za to pierwsze miejsce z aż dwunastoma punktami przewagi nad Atlético, zaœ Ferenc Puskás z 28 golami w 28 meczach został królem strzelców. Był to pierwszy z serii pięciu tytułów mistrza Hiszpanii dla Los Blancos. W tym samym roku, dokładnie 8 lutego 1961, Real Madryt po raz pierwszy zagrał na słynnym stadionie Maracana - przeciwnikiem Los Blancos był Club de Regatas Vasco da Gama. Do przerwy goœcie prowadzili 2:0 po golach po golach Luisa Del Sola i Canario, ale w drugiej połowie Vasco da Gama wyrównał do 2:2 i takim wynikiem zakończyło się spotkanie. 2 maja 1962 roku Real Madryt znów zagrał w finale najbardziej prestiżowych europejskich rozgrywek piłkarskich, ale tym razem nie sprostał lizbońskiej Benfice - mimo że dwa pierwsze gole były golami dla Los Blancos (zdobywcš obu był Puskás, który przed przerwš zdobył jeszcze jednego gola), spotkanie ostatecznie zakończyło się rezultatem 5:3 dla Benfiki. Klub ostatecznie zdobył jednak podwójnš koronę, dodajšc do mistrzostwa kraju Puchar Hiszpanii wywalczony w lipcu (po raz pierwszy od 15 lat) w meczu z Sevillš. 18 maja 1963 klub otwiera nowy kompleks sportowy - Ciudad Deportiva (hiszp. "Miasto Sportowe"), w którym odtšd trenować będš także piłkarze młodzieżowi. 20 sierpnia tego samego roku wenezuelskie komando antyrzšdowe Fuerzas Armadas de Liberación Nacional postanowiła porwać Alfredo Di Stéfano. Udało im się uzyskać pożšdany rozgłos, a sam piłkarz został po pewnym czasie uwolniony. Niedługo potem Real Madryt znów grał w finale Pucharu Mistrzów, ale tam nie dał rady włoskiemu Internazionale. Końcowy wynik: 3-1 dla drużyny Helenio Herrery. Był to ostatni mecz Alfredo Di Stéfano w barwach Realu Madryt. Zawodnik znany jako Blond Strzała odszedł do Espanyolu wskutek sporu z trenerem Miguelem Munozem popieranym przez prezesa Bernabéu, mimo że ten drugi oferował Di Stéfano pozostanie w klubie na stanowisku pozaboiskowym[6]. W kwietniu 1965 Real Madryt zapewnił sobie wywalczenie wspomnianego pištego tytułu mistrza kraju z rzędu. Był to zarazem debiutancki sezon w klubie dla pierwszych z grupy piłkarzy zwanych generacjš ye-yé lub hippisami - pierwszymi jej przedstawicielami w Madrycie byli Grosso, Pirri, Sanchís, De Felipe, Morollón. Rok póŸniej Królewscy musieli co prawda uznać wyższoœć lokalnego rywala, Atlético, w lidze (jeden punkt straty; najlepszy strzelec zespołu, Grosso, uzyskał tylko 11 goli), ale za to odzyskali najcenniejsze europejskie trofeum - Puchar Mistrzów. Finał, rozegrany znów na Heysel, zakończył się zwycięstwem 2:1 nad belgradzkim FK Partizan. Odzyskawszy Puchar Europy, Real Madryt mógł znów skoncentrować się na walce o ligę hiszpańskš. Na arenie międzynarodowej odpadł już w ćwierćfinałowym dwumeczu z Interem, ale w Primera División zajšł pierwsze miejsce, które następnie obronił dwa razy z rzędu. Walka o przedłużenie serii tytułów mistrzowskich do czterech nie powiodła się - Los Blancos zajęli zaledwie pište miejsce (co ciekawe, ekipy z miejsc 3. - 6. miały po tyle samo punktów, trzydzieœci pięć). Udało się za to pokonać Valencię w finale Copa del Generalísimo, dzięki czemu klub mógł wystšpić w Pucharze Zdobywców Pucharów. W maju roku następnego prowadzony wcišż przez Miguela Munoza Real Madryt doszedł do finału tych rozgrywek - pierwszy i przedostatni raz w historii - gdzie nie dał rady Chelsea F.C. W pierwszym meczu w Pireusie padł remis 1:1, w powtórzonym finale londyńczycy wygrali 2:1 po golach Dempseya, Osgooda. Jedyny gol dla Realu Madryt padł po strzale Fleitasa. Był to zarazem ostatni mecz w karierze Francisco Gento. W 1972 Real Madryt zdobył kolejne, piętnaste już mistrzostwo Hiszpanii, ale w następnym ukończył rozgrywki na zaledwie czwartym miejscu. Kiedy po 18. kolejce sezonu 1973/1974, w której przegrał z bronišcym się przed spadkiem Club Deportivo Castellón, klub znalazł się na siódmej pozycji w tabeli, Santiago Bernabéu rozwišzał umowę z Munozem. Na jego miejsce zatrudniony został Luis Molowny, również od lat zwišzany z klubem, ale nie pomógł wiele. Real Madryt zakończył sezon na ósmym miejscu, ponoszšc jeszcze - już pod batutš Molownego - pamiętnš porażkę 0:5 na własnym stadionie z FC Barcelona Rinusa Michelsa. Luis Molowny musiał pożegnać się ze stanowiskiem. 5 lipca 1974 jego następcš został Miljan Miljanić, któremu w trzy sezony udało się zdobyć dwa mistrzostwa Hiszpanii i jeden Puchar Hiszpanii (dublet w roku 1975). Miljanić odszedł we wrzeœniu 1977, po sezonie, w którym Real Madryt zajšł dziewište miejsce w lidze (najniższe od roku 1948), a na stanowisko powrócił Luis Molowny. Tym razem pozostał w klubie dłużej, do czerwca 1979, i z lepszym skutkiem - dwukrotnie wygrał ligę. W międzyczasie miały miejsce dwa ważne wydarzenia pozasportowe. Najpierw w 1977 klub obchodził 75. rocznicę istnienia, która jednak nie była obchodzona zbyt radoœnie ze względu na fatalne wyniki sportowe (dokładnie w "urodziny" Real Madryt zremisował 1:1 z Valenciš i zajmował 7. miejsce w tabeli, zaœ z Pucharem Mistrzów pożegnał się już w drugiej rundzie, po dwumeczu Club Brugge. Niemniej jednak zorganizowano miniturniej z udziałem reprezentacji Argentyny, reprezentacji Iranu oraz marokańskiego klubu Mouloudia. W finale Los Merengues pokonali Argentynę 1:0 po golu Vicente Del Bosque. Prezes Santiago Bernabéu był już wówczas bardzo słabego zdrowia i zmarł rok i trzy miesišce póŸniej, po trzydziestu pięciu latach rzšdów w klubie. Jego tymczasowym następcš został wiceprezes Raimundo Saporta, a oficjalnym nowym prezesem został przez aklamację wybrany Luis de Carlos, były skarbnik klubu. Pozostał na stanowisku do 1985 roku, kiedy to zastšpił go Ramón Mendoza. 31 sierpnia 1979 został rozegrany pierwszy turniej o Trofeo Santiago Bernabéu turniej ku pamięci wielkiego prezesa. Udział wzięły, poza Realem Madryt prowadzonym już przez Vujadina Boškova, trzy kluby: Ajax Amsterdam, Bayern Monachium i AC Milan. Puchar trafił w ręce Bayernu Monachium. 4 czerwca 1980 rozegrany został "biały finał" Pucharu Hiszpanii (znanego już jako Copa del Rey a nie Copa del Generalísimo) - Real Madryt zmierzył się w nim ze swojš filialnš drużynš, Castillš. Real Madryt wygrał to spotkanie 6:1. Sezon 1979/1980 był więc bardzo udany dla Los Blancos, gdyż oprócz krajowego pucharu zdobyli też mistrzostwo Hiszpanii (znów trzecie z rzędu), a w Pucharze Mistrzów doszli do półfinałów, gdzie jednak lepszym okazał się Hamburger SV (wygrana 2:0 w Madrycie, ale przegrana aż 1:5 na wyjeŸdzie). W uznaniu tych sukcesów magazyn "France Football" uznał Real Madryt najlepszym klubem Europy roku 1980. 27 maja 1981 Królewscy stanęli przed szansš zdobycia siódmego Pucharu Mistrzów - eliminujšc kolejno Limerick United, Budapest Honvéd Futball Club, Spartak Moskwa i Inter Mediolan, doszli do finału na paryskim Parc des Princes, gdzie ich rywalem był Liverpool F.C. Boba Paisleya. Długo utrzymywał się wynik bezbramkowy i dopiero w 82. minucie gola zdobył Alan Kennedy. Real Madryt nie zdšżył już wyrównać. Rok póŸniej Real Madryt, który tym razem zajšł trzecie miejsce w lidze, a w Pucharze UEFA odpadł w 1/4 finału, stał się gospodarzem finałowego meczu Mistrzostw Œwiata 1982 - 11 lipca 1982 roku na Estadio Santiago Bernabéu Włosi pokonali Niemców 3:1. Minęło osiem dni od tego meczu do chwili, w której Luis De Carlos zaprezentował nowych trenerów pierwszej i drugiej drużyny. Zostali nimi byli wielcy piłkarze Realu Madryt, odpowiednio Alfredo Di Stéfano i Amancio Amaro. Blond strzała dwa razy z rzędu zakończył ligę na drugim miejscu za Athletikiem Bilbao i znów musiał pożegnać się z klubem, a na sezon 1984/1985 na stanowisko trenera powołano Amaro. W pierwszej drużynie grał już wówczas wychowanek Castilli, Emilio Butragueno, który w debiucie w barwach Los Blancos 5 lutego 1984 - w wyjazdowym meczu z Cádiz CF - strzelił dwa gola. Rozgrywki ligowe lat 1985/1986 nie były udane dla Królewskich - zajęli pište miejsce, a Amancio Amaro jeszcze przed ostatniš kolejkš stracił pracę na rzecz Luisa Molownego, ale za to w Pucharze UEFA udało się dojœć do finału, eliminujšc po drodze RSC Anderlecht, który co prawda w pierwszym meczu wygrał 3:0, to w rewanżu w Madrycie Los Blancos wygrali aż 6:1. W ostatnim dwumeczu Real Madryt zmierzył się z węgierskim Videotonem - w pierwszym meczu, rozegranym w Székesfehérvárze, Los Blancos wygrali 3:0 po golach Míchela, Santillany i Jorge Valdano, zaœ w rewanżu w Madrycie przegrali 0:1 (bramkę strzelił Lajos Májer). Były to już czasy formacji znanej jako Quinta del Buitre - Pištka Sępa, nazywanej tak od noszšcego przezwisko "Sęp" Emilio Butragueno (pozostałymi członkami tej grupy byli Manolo Sanchís, jedyny w tej grupie obrońca, Martín Vázquez, Míchel i Miguel Pardeza). Rok póŸniej Real Madryt stał się pierwszš w historii drużynš, która obroniła Puchar UEFA. W pierwszej odsłonie finałowego dwumeczu (30 kwietnia 1986) Los Blancos pokonali 1.FC Köln 5:1, a w rewanżu przegrali 0:2. Było to jedno z dwóch w tym sezonie trofeów Realu Madryt - drugim stało się mistrzostwo Hiszpanii zdobyte z 11 punktami przewagi nad FC Barcelona. Hugo Sánchez, Meksykanin, dla którego był to pierwszy sezon w Realu Madryt, obronił koronę króla strzelców zdobytš rok wczeœniej w barwach Atlético Madryt. Zdobył jš póŸniej jeszcze dwa razy (kolejno: 22, 34 - co dało mu Złotego Buta - i 29 goli), zaœ Los Blancos kończyli na pierwszym miejscu w tabeli ligowej kolejne cztery sezony. Drugš w historii serię pięciu tytułów z rzędu Real Madryt zakończył, zdobywajšc w sezonie 1989/1990 aż 107 goli w 38 meczach (aż dwanaœcie razy strzelał cztery lub więcej goli w meczu), co jest niepobitym do dziœ rekordem. 17 listopada 1990 pracę w Madrycie stracił John Toshack. Prezes Mendoza tymczasowo zatrudnił trenerski duet Alfredo Di Stéfano-José Antonio Camacho i zaczšł starania, aby posadę szkoleniowca objšł Luis Aragonés pracujšcy wówczas w Espanyolu. Negocjacje zakończyły się fiaskiem i ostatecznie trenerem Realu Madryt został Radomir Antić. 14 kwietnia 1991 Ramón Mendoza po raz drugi wygrał wybory na stanowisko prezesa klubu. W trakcie sezonu 1991/1992 zwolnił Anticia i zastšpił go Holendrem Leo Beenhakkerem. W tamtym momencie Real Madryt miał jeszcze czterech punktów przewagi nad drugš w tabeli Barcelonš, ale w cišgu osiemnastu kolejek roztrwonił jš, ostatecznie przegrywajšc mistrzostwo w ostatnim meczu ligowym - po 37. rundzie spotkań przewaga Los Blancos nad Azulgranš wynosiła jeden punkt, Barcelona wygrała mecz z Athletikiem Bilbao u siebie 2:0, ale Real Madryt przegrał na wyjeŸdzie z C.D. Tenerife prowadzonym przez Jorge Valdano 2:3, mimo że prowadził już 2:0. Tytuł mistrzowski trafił do Barcelony. Smutny dla Realu Madryt scenariusz powtórzył się w identyczny sposób sezon póŸniej: po 37. kolejce Los Blancos, już z Benito Floro na ławce trenerskiej, mieli jeden punkt przewagi nad Barcelonš Johana Cruijffa i znów czekał ich mecz na Teneryfie. Przegrali 0:2 po golach Oscara Dertycii i Chano, co wobec wygranej FC Barcelona z Realem Sociedad oznaczało, że tytuł mistrzowski trafi do Katalonii. Sama Teneryfa zyskała wówczas wœród kibiców Realu Madryt miano "wyspy przeklętej"[7]. 7 maja 1994 zakończyły się prace przy przebudowanie stadionu Santiago Bernabéu - jeszcze tego samego dnia rozegrano nań ligowy mecz z FC Barcelona w ramach 37. kolejki Primera División. Goœcie wygrali spotkanie 1:0 po golu Guillermo Amora. Niedługo potem tymczasowy trener Vicente del Bosque pożegnał się z posadš, a na jego miejsce przyszedł Argentyńczyk Jorge Valdano, ten sam, który jako trener Tenerife dwukrotnie pozbawił Los Blancos mistrzostwa. W tym samym okresie piłkarzami Realu Madryt zostali między innymi Fernando Redondo, Michael Laudrup (sprowadzony z FC Barcelona) i Santiago Canizares. Z Valdano na ławce klub z Estadio Bernabéu odzyskał tytuł mistrzowski, pokonujšc po drodze bronišcš tytułu Barçę 5:0 (klasyczny hat-trick Ivána Zamorano, po jednym Luisa Enrique i José Emilio Amaviski). W międzyczasie, 19 lutego 1995, Ramón Mendoza został ponownie wybrany na stanowisko prezesa. Miesišc póŸniej, 28 marca, w Madrycie doszło do spotkania prezesów Realu Madryt (Ramón Mendoza), Benfiki (Manuel Dalmaciu) oraz przedstawicieli Juventusu (Roberto Bettega) i Milanu (Adriano Galliani), na którym zadecydowano o powołaniu do życia Zwišzku Europejskich Klubów Mistrzowskich, zalšżka póŸniejszej G-14. Kiedy na jaw wyszły wielkie długi Realu Madryt, Ramón Mendoza podał się do dymisji. 20 listopada 1995 przestał pełnić funkcję prezesa, a jego miejsce na mocy artykułu 49. ówczesnego statutu klubu zajšł członek zarzšdu, Lorenzo Sanz. 52-letni wówczas nowy włodarz Los Blancos w styczniu następnego roku rozwišzał umowę z Valdano, a po zakończeniu sezonu zatrudnił na stanowisku pierwszego trenera Włocha Fabia Capella, sprowadzajšc też nowych piłkarzy: Clarence'a Seedorfa, Davora Šukera, Predraga Mijatovicia i Roberto Carlosa. W sezonie 1996/1997 Real Madryt prowadzony przez Capello zdobył w 42 meczach 92 punkty i o dwa "oczka" wyprzedził FC Barcelona, który jednak strzelił 17 goli więcej (aż 102 wobec 85 dla ekipy z Madrytu). W trakcie tego sezonu Real Madryt rozegrał swój dwutysięczny mecz ligowy, zarazem tysięczny w roli gospodarza, w którym pokonał CF Extremadura 5:0. Mimo sukcesu Capello stracił pracę i już z Juppem Heynckesem na ławce w meczu o Superpuchar Hiszpanii Los Blancos pokonali Blaugranę (porażka 1:2 na Camp Nou, wygrana 4:1 u siebie). 12 stycznia 1998 Real Madrid Club de Fútbol, szeœciokrotny triumfator Pucharu Mistrzów, uznany został przez FIFA za najlepszy klub XX wieku. Dwa miesišce póŸniej w ćwierćfinale edycji 1997/1998 tych rozgrywek Los Blancos pokonali Bayer Leverkusen (1:1 i 3:0), następnie Borussię Dortmund, a wreszcie 20 maja w rozgrywanym na Amsterdam ArenA meczu finałowym pokonał Juventus Marcello Lippiego 1:0 po golu Mijatovicia w 67. minucie. Real Madryt odzyskał najcenniejsze europejskie trofeum pod dokładnie 32 latach i 9 dniach. Podobnie jak Fabio Capello, również Jupp Heynckes stracił pracę mimo wzbogacenia klubowej galerii trofeów - przyczynš zwolnienia niemieckiego szkoleniowca była bardzo słaba postawa w lidze: zaledwie 4. miejsce, jedenaœcie punktów za Barcelonš. Nadszedł czasu Guusa Hiddinka, który dopiero co zajšł również 4. miejsce - z reprezentacjš Holandii na Mundialu 1998. Holender co prawda zdobył ze swoim nowym klubem Puchar Interkontynentalny, pokonujšc w Tokio 2:1 Club de Regatas Vasco da Gama, ale wytrwał na stanowisku tylko do lutego 1999, kiedy to po dwóch z rzędu porażkach (0:3 z FC Barcelona, 0:1 z Athletikiem) został zastšpiony przez Johna Toshacka. Walijczyk pomógł Realowi Madryt wspišć się z szóstego na drugie miejsce w tabeli, ale nie dał rady wywalczyć tytułu mistrzowskiego (między 23. a 38., ostatniš kolejkš strata Los Blancos do Azulgrany powiększyła się z siedmiu do jedenastu punktów), zaœ w 1/4 finału Ligi Mistrzów przegrał z Dynamem Kijów. Następny sezon podopieczni Toshacka zaczęli Ÿle i po jedenastu kolejkach Toshack musiał odejœć z klubu. Na tymczasowego następcę powołany został Vicente del Bosque. Prowadzona przezeń drużyna poczštkowo grała jeszcze gorzej, niż w czasach Toshacka, spadajšc po 14. kolejce i porażce 1:5 u siebie z Realem Saragossa na 17. miejsce, ale potem zaczęła się wspinać w tabeli i po 22. kolejce była już na 5. miejscu. Trener zwany "Sfinksem" ostatecznie nie zdołał wprowadzić Realu Madryt do pierwszej czwórki drużyn majšcych prawo gry w Lidze Mistrzów, ale za to udało mu się osišgnšć zwycięstwo w samej Champions League - pod jego kierunkiem Los Blancos wyeliminowali Manchester United i Bayern Monachium, by w finale na Stade de France zmierzyć się z Valenciš; był to pierwszy w historii finał tych rozrywek, w którym zagrały dwa kluby z jednego kraju. Real Madryt wygrał mecz 3:0 po golach Fernando Morientesa, Steve'a McManamana i Raúla, najlepszego strzelca tej edycji Ligi Mistrzów. Wygrana na Stade de France pozwoliła Realowi Madryt zagrać w Lidze Mistrzów 2000/2001, gdyż zaledwie pišta pozycja w lidze hiszpańskiej kwalifikowałaby go tylko do Pucharu UEFA; w tej sytuacji jednak to Los Blancos trafili do Champions League, zaœ do Pucharu UEFA przesunięto czwarty w tabeli Real Saragossa. Krótko po finale Ligi Mistrzów odbyły się kolejne wybory na stanowisko prezesa. Ubiegajšcy się o reelekcję Lorenzo Sanz obiecał socios, iż w razie zwycięstwa sprowadzi do klubu napastnika Diego Tristána, ale jego główny rywal, Florentino Pérez, który już raz przegrał wybory z Ramónem Mendozš, przebił tę ofertę, deklarujšc, że jeœli to jego kibice powołajš do roli prezesa, na Estadio Santiago Bernabéu zagra gwiazdor FC Barcelona, Luís Figo. Ta obietnica pozwoliła mu w wyborach 16 czerwca pokonać Lorenzo Sanza. Pérez szybko zapłacił Barcelonie kwotę 56 milionów dolarów[8] odstępnego, którš Portugalczyk miał zapisanš w kontrakcie z katalońskim klubem i œcišgnšł Figo do Madrytu, ustalajšc tym samym nowy rekord œwiata w dziedzinie sumy transferu. 5 listopada 2000 roku Alfredo Di Stéfano zostaje mianowany dożywotnim honorowym prezesem klubu, a 11 grudnia podczas odbywajšcej się w Rzymie gali FIFA Real Madryt otrzymuje oficjalny tytuł Najlepszego Klubu XX wieku wraz z pamištkowš statuetkš. Przełom lat 2000/2001 był zresztš bardzo przyjemny dla kibiców Los Merengues, gdyż 14 stycznia Figo otrzymał przyznawanš przez France Football Złotš Piłkę, natomiast 5 lutego zarzšd klubu, rozpoczynajšc obchody jego setnych urodzin, podjšł decyzję o zaproponowaniu królowi Janowi Karolowi I tytułu drugiego honorowego prezesa Realu Madryt; monarcha ofertę przyjšł. Przy dużym wkładzie najdroższego piłkarza œwiata (34 mecze, 2955 minut na boisku i 9 goli) Real Madryt zdobywa mistrzostwo Hiszpanii za sezon 2000/2001, ostatecznie zapewniajšc sobie końcowy triumf 26 maja, zwycięstwem 5:0 nad Deportivo Alavés. Nie udało się jednak obronić pucharu Ligi Mistrzów - w fazach grupowych edycji 2000/2001 Los Blancos dwukrotnie zajęli pierwsze miejsce, następnie w ćwierćfinale bez większych problemów wyeliminowali Galatasaray SK, ale już w półfinale nie sprostali Bayernowi, z którym przegrali 0:1 u siebie i 1:2 na wyjeŸdzie. 9 lipca 2001 Florentino Pérez zaprezentował nowy nabytek: gwiazdę Juventusu, rozgrywajšcego reprezentacji Francji, Zinedine'a Zidane'a, który stał się zarazem nowym najdroższym piłkarzem œwiata - Real Madryt zapłacił zań Juventusowi 64,5 miliona dolarów[9]. Od nazwiska tego piłkarza oraz wychowanka Madrytu, Francisco Pavóna, wzięła nieformalnš nazwę strategia transferowa Péreza, Zidanes y Pavones (hiszp. "Zidane'owie i Pavónowie") polegajšca na sprowadzaniu tylko graczy słynnych i prezentujšcych wielkie umiejętnoœci (właœnie "Galaktycznych") i uzupełnianiu składu zdolnymi wychowankami, takimi jak Pavón. Poczštkowo taktyka ta przynosiła rezultaty - już z Francuzem w składzie drużyna Vicente del Bosque zdobyła Superpuchar Hiszpanii. Ostatecznie w sezonie 2001/2002 drużyna zajęła co prawda dopiero trzecie miejsce w lidze, ale doszła zarówno do finału Copa del Rey, jak i Ligi Mistrzów. Finał Pucharu Hiszpanii rozegrano w Madrycie 6 marca 2002 roku - dokładnie w setne urodziny Los Merengues. Triumf w tym meczu miał być uœwietnieniem obchodów rocznicowych, ale Real Madryt przegrał z Deportivo La Coruna 1:2. Pozostała więc walka o Ligę Mistrzów - w finale tych rozgrywek przeciwnikiem był Bayer Leverkusen. Na Hampden Park w Glasgow, dokładnie tam, gdzie Real Madryt czterdzieœci lat wczeœniej wygrał Puchar Mistrzów w meczu z Eintrachtem, Los Blancos w 8. minucie dzięki bramce Raúla objęli prowadzenie, które stracili szeœć minut póŸniej po strzale Lúcio. Pod koniec pierwszej połowy strzał z woleja Zinedine'a Zidane'a znów przechylił szalę zwycięstwa na rzecz Madrytu. Mimo trwajšcego pod koniec meczu oblężenia bramki Ikera Casillasa (który w 68. minucie zmienił kontuzjowanego Césara) Niemcy nie zdołali już wyrównać i dziewišty Puchar Mistrzów trafił do Madrytu. W sierpniu tego samego roku Real Madryt zdobył pierwszy Superpuchar Europy, pokonujšc Feyenoord Rotterdam 3:1. Następnego dnia kontrakt z Realem Madryt podpisał król strzelców Mundialu 2002, dotychczas zawodnik Interu Mediolan, Brazylijczyk Ronaldo Luís Nazário de Lima - sumę odstępnego oceniono na 44,5 miliona dolarów[10]. 3 grudnia 2002, z trójkš Los Galácticos w składzie, Real Madryt wygrał ostatnie trofeum, jakie było do wygrania w tym roku - Puchar Interkontynentalny, który zdobyli, pokonujšc w Jokohamie paragwajski Club Olimpia po golach Ronaldo i Gutiego. A 18 grudnia, na oficjalne zakończenie obchodów stulecia, klub rozegrał mecz z drużynš Reszty Œwiata; rozegrane w ulewnym deszczu spotkanie zakończyło się remisem 3:3. 22 czerwca 2003, pokonujšc w ostatniej kolejce Athletic Bilbao 3:1 po dwóch golach Ronaldo i jednym Roberto Carlosa, zdobył 29. tytuł mistrza Hiszpanii, wyprzedzajšc o dwa punkty Real Sociedad. Dla Athleticu zaœ porażka oznaczała utratę prawa startu w Pucharze UEFA na rzecz FC Barcelona. Ronaldo zdobył 23 gole w 31 meczach. Mimo sukcesu ligowego Vicente del Bosque, podobnie jak kilka lat wczeœniej Fabio Capello, stracił pracę, a wraz z nim kapitan drużyny, Fernando Hierro. Nowym szkoleniowcem Realu Madryt został Portugalczyk Carlos Queiroz, dotychczasowy asystent Aleksa Fergusona w Manchesterze United. Wkrótce, 2 lipca, z tego samego klubu przybywa do Madrytu angielski prawy pomocnik David Beckham, za którego Florentino Pérez zapłacił Czerwonym Diabłom 41 milionów dolarów[11]. Łšcznie na "Galaktycznych" Real Madryt wydał więc równowartoœć 205,5 miliona dolarów. 27 sierpnia 2003 Real Madryt zdobył ostatnie trofeum przed blisko czteroletniš przerwš - Superpuchar Hiszpanii. Po przegranej 1:2 w wyjazdowym meczu z RCD Mallorca, w rewanżu Los Blancos wygrali 3:0 dzięki golom Raúla, Ronaldo i debiutujšcego przed własnš publicznoœciš Beckhama. Był to obiecujšcy poczštek sezonu, a dalszy jego przebieg potwierdzał optymistyczne prognozy: po 19. kolejce ligowej Real Madryt zajmował drugie miejsce w tabeli, tracšc tylko punkt do Valencii, zaœ w grupie F pierwszej rundy Ligi Mistrzów zajšł bez problemu pierwsze miejsce, nie przegrywajšc żadnego z szeœciu meczów. Jeszcze w 1/8 finału (28 lutego i 9 marca) Los Blancos poradzili sobie z Bayernerm, ale już w ćwierćfinałowym dwumeczu, po porażce w finale Copa del Rey z Saragossš, nie sprostali póŸniejszemu finaliœcie, AS Monaco - mimo że w pierwszym meczu wygrali 4:2 (jeden gol wypożyczonego z Madrytu do Monaco Morientesa), porażka 1:3 w rewanżu dała awans Monaco na mocy reguły bramki wyjazdowej. W tamtym momencie Real Madryt zajmował jeszcze pierwsze miejsce w lidze (było to po 31. kolejce), ale w ostatnich siedmiu meczach zdobył tylko trzy punkty (jedno zwycięstwo przy szeœciu porażkach) i spadł na czwartš lokatę w tabeli. Ostatnia, 1:4 z Realem Sociedad na własnym boisku, miała miejsce 23 maja. Jeszcze tego samego dnia został rozwišzany kontrakt Carlosa Queiroza, który niedługo potem wrócił do Manchesteru na posadę asystenta Fergusona, a nowym szkoleniowcem został kolejny były piłkarz Los Blancos - José Antonio Camacho. W tym samym czasie jako nowego zawodnika zaprezentowano obrońcę Waltera Samuela, pierwszego gracza defensywnego sprowadzonego za kadencji Florentino Péreza, który 11 lipca 2004, zdobywajšc 94,25% oddanych głosów, uzyskał reelekcję na stanowisko prezesa Realu Madryt, a niedługo póŸniej œcišgnšł do Madrytu ostatniego zawodnika mogšcego uchodzić za "Galaktycznego" - zdobywcę Złotej Piłki, Michaela Owena. Po tygodniu do Los Blancos trafił jeszcze jeden Anglik, Jonathan Woodgate, który jednak więcej czasu spędzonego jako piłkarz Realu Madryt poœwięcił na leczenie kontuzji niż granie. Camacho przepracował w Madrycie tylko kilka miesięcy, w czasie których między innymi wyeliminował Wisłę Kraków w III rundzie eliminacyjnej Ligi Mistrzów (2:0 i 3:1), i już jesieniš odszedł, ustępujšc miejsca asystentowi, również niegdyœ zawodnikowi Realu Madryt, Mariano Garcíi Remónowi. Także ten były bramkarz nie zagrzał długo miejsca na ławce Los Merengues, gdyż już w grudniu Pérez zatrudnił Brazylijczyka Vanderleia Luxemburgo, czwartego szkoleniowca na przestrzeni półtora roku. Luxemburgo rozpoczšł pracę od zwycięskiego dokończenia przerwanego wczeœniej, jeszcze za kadencji Garcíi Remóna, meczu ligowego z Realem Sociedad - 12 grudnia 2004 spotkanie przerwano przy stanie 1:1 w 87. minucie z powodu fałszywego alarmu bombowego[12], a w dokończeniu, 5 stycznia 2005 gola dla Los Blancos strzelił Zidane. W tamtym sezonie Luxemburgo zajšł ostatecznie drugie miejsce z czterema punktami straty do Barcelony. W letnim oknie transferowym drużynę znaczšco wzmocniono - przybyli zawodnicy młodzi i utalentowani, jak Sergio Ramos, Robinho i Carlos Diogo, ale też majšcy już doœwiadczenie w lidze hiszpańskiej Pablo García i Júlio Baptista. Mimo takich transferów Real Madryt ponownie spisywał się poniżej oczekiwań i również Luxemburgo został zwolniony z pracy - gdy odchodził, Real Madryt zajmował 4. miejsce w lidze, tracšc szeœć punktów do współliderujšcych Barçy i Osasuny. Następca Luxemburgo, dotychczasowy trener Realu Madryt Castilla, Juan Ramón López Caro, ostatecznie zdołał awansować na drugie miejsce w tabeli, ale strata do Barcelony powiększyła się do 12 punktów. W Lidze Mistrzów Real Madryt odpadł w 1/8 finału po dwumeczu z Arsenalem, natomiast w Copa del Rey dotarł do półfinału, gdzie w pierwszym meczu przegrał z Saragossš aż 1:6, ale w rewanżu wygrał 4:0, prowadzšc 3:0 już po dziesięciu minutach (gole czterech Brazylijczyków: Cicinho, Robinho, Ronaldo i Roberto Carlos), wobec czego do awansu zabrakło tylko jednego gola. Zmiana na stanowisku szkoleniowca nastšpiła jeszcze w grudniu 2005, natomiast 27 lutego 2006 do dymisji po pięciu i pół roku pełnienia funkcji podał się prezes Floretnino Pérez. Poczštkowo jego miejsce zajšł Fernando Martín Álvarez, członek zarzšdu (podobnie jak wczeœniej Lorenzo Sanz), ale i on niedługo potem, 26 kwietnia, ustšpił, zarzšdzajšc zarazem rozpisanie oficjalnych wyborów. Tymczasowym prezesem został Luís Gómez-Montejano Arroyo. Jeszcze za jego urzędowania dokonano oficjalnej inauguracji Estadio Alfredo Di Stéfano wchodzšcego w skład Ciudad Deportiva de Valdebebas. W pierwszym meczu na jego murawie Real Madryt pokonał Stade de Reims 6:1. 2 lipca 2006 socios wybrali na stanowisko prezesa Ramóna Calderóna ubiegajšcego się o głosy wraz z Predragiem Mijatoviciem majšcym zajšć stanowisko dyrektora sportowego. Trzy dni po uzyskaniu nominacji Calderón zatrudnił na stanowisku trenera Włocha Fabia Capella oraz rozpoczšł gruntownš przebudowę składu, sprowadzajšc kapitana drużyny Mistrzów Œwiata 2006 Fabia Cannavara i defensywnego pomocnika reprezentacji Brazylii Emersona ze zdegradowanego do Serie B Juventusu, Ruuda van Nistelrooya z Manchesteru United i Mahamadou Diarrę z Olympique'u Lyon. Następnymi zakupami nowego prezesa stali się José Antonio Reyes (Arsenal Londyn), Gonzalo Higuaín (River Plate Buenos Aires), Marcelo (Fluminense) i Fernando Gago (Boca Juniors Buenos Aires). Drużyna Capello i długo nie mogła się przebić powyżej trzeciego miejsca w tabeli, a w Champions League ponownie odpadła, tym razem po dwumeczu z Bayernem Monachium, w 1/8 finału. Ostatecznie dopiero po 34. kolejce, w której Real Madryt pokonał Espanyol 4:3 (gol Higuaína w 88. minucie), a Barcelona zremisowała u siebie z Realem Betis, Los Blancos zostali liderem Primera División. Madryt utrzymał pozycję do końca mimo remisu z Saragossš w przedostatnim meczu i zwycięstwem nad Mallorcš zapewnił sobie zdobycie 30. tytułu piłkarskiego mistrza kraju. Mimo tego sukcesu Capello, podobnie jak dziesięć lat wczeœniej i jak Vicente del Bosque przed czterema laty, musiał opuœcić klub; jego następcš został szkoleniowiec Getafe CF - Niemiec Bernd Schuster, podobnie jak między innymi del Bosque czy Munoz były zawodnik Los Blancos. Rozpoczęto też wzmacnianie składu - z wypożyczenia powrócił Roberto Soldado, a oprócz zakontraktowanego wczeœniej Christopha Metzeldera do klubu trafili Pepe, Javier Saviola, Jerzy Dudek, Royston Drenthe, Wesley Sneijder, Arjen Robben i Gabriel Heinze. Do pierwszego składu przesunięto także kilku zawodników Castilli. Sezon 2007/2008 Los Blancos rozpoczęli od dwumeczu z Sevillš o Superpuchar Hiszpanii. W pierwszym spotkaniu, na Estadio Ramón Sánchez Pizjuán, gospodarze wygrali 1:0, a w rewanżu w Madrycie aż 5:3 (bramki dla Madrytu: Drenthe, Cannavaro, Sergio Ramos). Bez sukcesów zakończyła się także walka o Ligę Mistrzów i Puchar Króla, ale 4 maja 2008 roku piłkarze Madrytu pokonali na wyjeŸdzie CA Osasuna 2:1 i na trzy kolejki przed końcem sezonu ligowego zapewnili sobie 31. tytuł mistrza Hiszpanii. Tuż po zakończeniu sezonu Real Madryt zapewnił sobie zakup argentyńskiego stopera Ezequiela Garaya za około 10 milionów euro; na mocy umowy z Racingiem piłkarz pozostanie w dotychczasowym klubie jeszcze przez rok na zasadzie wypożyczenia[13]. PóŸniej dokupiono dwóch wychowanków Castilli: Rubéna de la Reda z Getafe CF i Javiego Garcíę z Osasuny Pampeluna oraz holenderskiego pomocnika Rafaela van der Vaarta z Hamburgera SV za łšcznš kwotę 23,7 milionów euro[14]. Ze składu ubyli: Júlio Baptista, Javier Balboa, Roberto Soldado oraz Robinho. Sezon 2008/2009 Królewscy zaczęli od zdobycia Superpucharu Hiszpanii. W pierwszym meczu konfrontacji z Valenciš na Estadio Mestalla ekipa Los Ches wygrała 3:2. W rewanżu na Estadio Santiago Bernabéu Real w dramatycznych okolicznoœciach (czerwone kartki dla Rafaela van der Vaarta i Ruuda van Nistelrooya) wygrał 4:2 i zdobył pierwsze trofeum w sezonie[15]. Dużš liczba kontuzji[16], pište miejsce w tabeli ligowej[17], porażka z Sevillš 3:4 oraz pomeczowa wypowiedŸ Schustera[18] sprawiły, iż 9 grudnia niemiecki trener został zwolniony. Tego samego dnia nowym szkoleniowcem zespołu został Juande Ramos[19]. Podpisał półroczny kontrakt z możliwoœciš przedłużenia. W zimowym okienku transferowym zakupieni zostali Klaas-Jan Huntelaar z Ajaxu Amsterdam za 27 mln euro oraz Lassana Diarra z Portsmouth F.C. za 20 mln euro. Do drużyny z połrocznego wypożyczenia do Queens Park Rangers F.C. powrócił Daniel Parejo. Do pierwszej drużyny dołšczył Miguel Palanca - poprzednio zawodnik Castilli. Na poczštku 2009 r. hiszpańska prasa odkryła, iż Ramón Calderón poprzez podstawionych delegatów zmanipulował wyniki Walnego Zgromadzenia socios, które odbyło się w grudniu 2008[20]. 16 stycznia 2009 złożył dymisję. Jego następcš został Vicente Boluda, dotychczasowy wiceprezes. Równoczeœnie ogłoszono, iż nowe wybory odbędš po zakończeniu sezonu 2008/2009[21].
Stadion
Stadion Santiago Bernabéu został oficjalnie otwarty 14 grudnia 1947 - z tej okazji Real Madryt rozegrał mecz towarzyski z CF Os Belenenses. Był wielokrotnie przebudowywany - po przebudowie w 1954 zyskał miano największego stadionu œwiata, obecnie mieœci na trybunach ponad 80 tysięcy ludzi. Jest też siedzibš między innymi klubowego muzeum. Stadion Realu Madryt był arenš finału drugiej edycji Pucharu Mistrzów, finału ME 1964, finału MŒ 1982, a także kilku finałów Copa del Rey i spotkania papieża Jana Pawła II z młodzieżš w 1982. W klasyfikacji UEFA oceniajšcej jakoœć stadionu, a tym samym jego przydatnoœć do rozgrywania meczów finałowych europejskich pucharów, jest jednym z dwudziestu szeœciu obiektów, którym przyznano pięć na pięć gwiazdek. W 2010 r. na Santiago Bernabéu zostanie rozegrany finał Ligi Mistrzów.
Symbole i barwy
Herb
Pierwszym emblematem Realu Madryt był - zarejestrowany wraz z całym klubem w 1902 roku - herb składajšcy się ze stylizowanych granatowych liter "M", "C" i "F", oznaczajšcych "Madrid", "Club" i "Fútbol". Wkrótce jednak, na skutek żšdań władz Madrytu, klub musiał zaczšć rozgrywać oficjalne mecze z herbem miasta na koszulkach. Kształt zbliżony do obecnego pojawił się w 1908 roku - miał wówczas postać granatowych liter MCF w układzie podobnym do współczesnego i otoczonych obręczš, również granatowš. W 1920, po otrzymaniu tytułu Real, herb wzbogacono o koronę, którš następnie stracił wraz z nastaniem ustroju republikańskiego. Zamiast niej emblemat otrzymał ukoœny purpurowy pas. Prawie ostateczny kształt nadano herbowi Realu Madryt po wojnie domowej - powróciła korona, pojawił się też złoty kolor obręczy i liter zamiast granatowego. Od tamtego czasu wizerunek ten poddano jedynie lekkiemu face-liftingowi, kiedy to poszerzono litery i obręcz, a pas lekko przemieszczono, "odrywajšc" go od obręczy.
Stroje
Real Madryt od poczštku występował w białych strojach. Poczštkowo ubiór do gry składał się z białej, zapinanej na guziki koszuli z długimi rękawami i kołnierzykiem, białych spodenek z poziomym pasem w barwach flagi hiszpańskiej oraz czarnych getrów z takim samym pasem. Oba pasy, na getrach i spodenkach, usunięto w 1911 roku. Wtedy też kolor getrów zmieniono na granatowy - taki układ utrzymał się do 1955 roku, z krótkš przerwš w latach 20., kiedy to jedyny raz w historii klubu górna częœć stroju była beżowa (spodenki i getry natomiast miały kolor czarny, dziœ spotykany w alternatywnym komplecie). Jeœli nie liczyć tej czasowej zmiany, jedynymi modyfikacjami w okresie 1911-1955 były drobne zmiany kształtu kołnierza, który w końcu ostatecznie usunięto. W 1955 roku przeprowadzono zmianę polegajšcš na zmianie koloru getrów na biały - taki wzór utrzymał się nieprzerwanie do roku 1980, w którym skrócono rękawy i wprowadzono niebieskie akcenty na koszulkach i spodenkach. Dwa lata póŸniej pojawiła się pierwsza reklama sponsora - była nim firma Zanussi, po trzech latach zastšpiona przez Parmalat. W tym okresie Real Madryt grał już w strojach Hummela. W roku 1992 klub rozpoczšł dziewięcioletniš współpracę z producentem sprzętu AGD, Teka; w tym samym roku wprowadzono granatowe kołnierzyki, które następnie stały się białe, gdy w 1994 producentem strojów dla Realu Madryt została firma Kelme. Rok póŸniej na plecach koszulek wraz z numerami pojawiły się nazwiska zawodników. Od tego momentu co sezon wprowadza się nowy model strojów. Od 1998 roku ich producentem jest Adidas. Na sezon 2001/2002 klub nie pozyskał sponsora, wobec czego na koszulkach reklamowano oficjalnš stronę internetowš klubu - Realmadrid.com. W 2002 roku z kolei Real Madryt grał nie tylko bez sponsora, ale też bez jakichkolwiek elementów w innym kolorze niż białe (poza herbem i logiem producenta, a także trzema paskami na mecze w Lidze Mistrzów) - było to nawišzanie do strojów z okresu największych sukcesów w latach 50. wprowadzone na obchody stulecia klubu. W ostatnich sezonach sponsorami koszulkowymi były kolejno firny Siemens Mobile, Siemens, BenQ Siemens i bwin.com, a same koszulki zyskiwały barwne - srebrne, białe lub czarne - elementy graficzne w postaci biegnšcych z góry na dół pasów. Obok herbu pojawiło się też wyobrażenie trofeum dla Najlepszego Klubu XX Wieku przyznanego przez FIFA.
Nazwa
Poczštkowo klub nosił nazwę angielskš: Madrid Football Club (ang. Madrycki Klub Piłki Nożnej); w 1920 zmieniono jš dzięki królowi Alfonsowi XIII, który nadał klubowi tytuł Real (hiszp. "Królewski"), a drugš częœć nazwy zmieniono na hiszpańskš Club de Fútbol. Przekazana listownie przez pałac na ręce ówczesnego prezesa, Pedro Paragesa, decyzja monarchy brzmiała: "Jego Wysokoœć z łaski Boga Król zdecydował z największš satysfakcjš udzielić Tytułu Królewskiego temu Klubowi Piłki Nożnej, którego Waszmoœć jest czcigodnym prezesem"[24]. W Hiszpanii klub nazywa się najczęœciej Real Madrid lub po prostu Madrid.
Kibice
Real Madryt to klub mogšcy się poszczycić największš liczbš kibiców w Europie - jest ich około dwudziestu milionów, z czego połowa mieszka w Hiszpanii[26] - zaœ ich liczba w skali œwiata to ponad 228 milionów[27]. Kibicami Los Blancos sš także politycy (Martín Torrijos[28], Donald Tusk[29]), ludzie ze œwiata muzyki i filmu (Fernando Argenta[30], Antonio Banderas[31], Cameron Diaz[31], Placido Domingo[31], Julio Iglesias[31], Conrado Moreno[32], Shakira[33] Enrique Iglesias) , czy sportowcy uprawiajšcy inne dyscypliny (Fernando Alonso[34], Alberto Contador[35], Novak Đoković[36], Roger Federer[36], Juan Carlos Ferrero[31], Michael Jordan[31], Patricia Moreno[37], Rafael Nadal[31][36], Carlos Sainz[31], Ian Thorpe[31]), Boris Becker[38], Carlos Sastre[39], David Cal[39], Usain Bolt[39]. Istniejš dwie zorganizowane grupy kibiców: Ultras Sur i Orgullo Vikingo. Ultras Sur to założona w 1980 roku grupa zajmujšca w czasie meczów miejsca za bramkš po stronie południowej (sur po hiszpańsku znaczy "południe"). Ultrasi sš oskarżani o rasizm i sympatie neonazistowskie, za co wraz z klubem byli już karani[40]. Grupa Orgullo Vikingo powstała w 1992 roku. Jej założyciele, członkowie Ultras Sur, chcieli, by zorganizowany doping zaistniał na północnej trybunie stadionu Santiago Bernabéu. Z założenia miała to być grupa apolityczna, o jasnych sposobach finansowania i zarzšdzania. Prezentacja nowej grupy miał miejsce przed meczem Madrytu z Burgos, 13 wrzeœnia 1992.